“Yıllar önce yalnız başına yaşayan,
insanlarla pek konuşmayan, komşuluk ilişkileri oldukça zayıf orta yaşlarda bir
Ahmet Amca vardı.
Ahmet Amca kimseye yardım etmez,
kimseden de yardım kabul etmezdi. Her şeyi tek başına yapmaya kalkardı.
Çevredeki insanlar onun bu haline üzülür, ona yardım etmek için ellerinden
geleni yaparlardı. Ahmet Amca ise her seferinde bu dostluk ellerini geri
çevirerek, komşularının kalbini kırardı.
Aradan biraz zaman geçtikten sonra
Ahmet Amca hastalandı. Bakacak kimsesi olmadığından yatağında tek başına
kıvranıyordu. Uzun süredir onu dışarıda göremeyen komşuları merak etmeye
başlamışlardı. Komşuları, kapalı olan kapıyı kırarak içeri girdiler.
Evde durum çok kötüydü. Ahmet Amca
hem hasta, hem de günlerdir bir şey yemediği için çok zayıf düşmüştü. Komşuları
ona hemen bir çorba kaynatıp içirdiler. Sonra doğruca hastaneye götürüp
tedavisini yaptırdılar.
Ahmet Amca komşularının bu davranışı
karşısında, çok duygulanarak ağlamaya başladı. Hepsinden özür diledi.
Yaptıklarından pişman olduğunu, bir daha eskisi gibi davranmayacağını söyledi.
İnsanların her zaman birbirlerine ihtiyacı olduğunu daha iyi anladığını
söyleyerek derin bir uykuya daldı.”
2009
Kenan KESKİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder