BABALAR UNUTULMAZ

BEŞ YILIN ARDINDAN

Yıl 2012 Şubat ayının 19’u hava çok soğuk ve iliklerime kadar üşüyorum. Haydarpaşa Numune Hastanesinde çaresiz bir bekleyiş içindeyim. Sevgili babacığım, yoğun bakımda, ondan haber almaya çalışıyorum. Görüşme talebinde bulunuyorum. Konuştuğum doktor “Şu an müdahale ediyoruz. İçeriye almam mümkün değil” diyor. Soğuktan üşüyen vücudum adeta buz tutuyor. Kendimi hastanenin mescidinde buluyorum. Gözlerimden yaşlar akarak Kur’an okumaya başlıyorum. 

Kaç defa Yasin’i Şerif okudum bilemiyorum. Telefonum çalıyor. Telefondaki ses “ Yoğun Bakıma gelin” diyor. Titremeye başlıyorum. Nefesim kesiliyor, konuşamıyorum. Yoğun bakıma geldiğimde kapıda bekleyen doktor “Tüm müdahalelere rağmen kurtaramadık” başınız sağ olsun diyor.

Bütün hayat gözlerimin önünden hızla geçiyor. Babamın olduğu kareler bir bir siliniyor. Film şeridi flu bir hal alıyor. Gözlerime hakim olamıyorum. Bırakıyorum göz yaşlarımı. “İnna Lillahi ve İnna İleyi Raciun” Evet artık babam bizden ayrılıyor. Ebedi Aleme göç ediyordu. Bundan sonraki hayata O olmadan devam edecektik.

Ne kadar zor olduğunu anlatamam. Bir bıçak sanki böğrüme saplanmış gibi acı veriyor. Artık hiç eksilmeyecek ve devamlı böğrümde hissedeceğim o acıyla yeni tanışıyordum. Bizleri yetiştiren, çileli bir ömrü bize adayan sevgili babacığım yoktu artık. Bundan sonraki yıllar nasıl geçecekti? Babasız yaşanır mıydı? Biz şimdi ne yapacaktık? Soruları bir bir aklımdan geçiyor ve gözyaşlarımı içime akıtıyordum.

Alışmalıydım bu hayata. Çünkü ölüm haktı. “Her Canlı Ölümü Tadacaktır” diyordu Rabbulalemin. O halde sabretmeli ve ardından dua etmeliydim. Kendimi toparladım, Allah’a dua ettim. Bizlere sabır vermesini diledim. Rabbime şükürler olsun. Rabbim dayanamayacağı yükü kullarına yüklemez. Dayanma gücümüz var ki, bu elim hadiseleri bizlere yaşatıyor. Yaşadığımız bu acılardan da ders çıkarmamızı ve hayatımızı ona göre dizayn etmemizi istiyor.

Seksen iki yıl süren ve sekiz evlada babalık yapan Koca Adam yoktu, olmayacaktı artık. Genç yaşta babasını ve annesini kaybeden, kardeşlerine de babalık yapan Koca Çınarımız bizi bırakmıştı. Hayatlarımızın bundan sonrasını babasız olarak yaşayacak ve ona dua edecektik.

İyi adamdı, yiğit adamdı babam. Haksızlığa boyun eğmeyen, merhametli adamdı babam. Gelenekler gereği bizlere sevgisini gösterememiş, içi acısa da kucağına alamamıştı belki.  Ama o bizleri çok seviyordu. Aynı bizim onu sevdiğimiz gibi…

Rabbim rahmet eylesin. Mekanın Cennet olsun. Rasullulah Efendimiz komşun olsun sevgili babacığım.